پروتکل چیست؟
انواع پروتکل مسیریابی در شبکه : پروتکل شبکه مجموعه ای از قوانین است که نحوه انتقال داده ها بین دستگاه های مختلف در یک شبکه را تعیین می کند. اساساً به دستگاه‌های متصل اجازه می‌دهد بدون توجه به تفاوت‌ها در فرآیندها، معماری یا طراحی داخلی با یکدیگر ارتباط برقرار کنند. زیرا شما می توانید به راحتی با مردم در سراسر جهان ارتباط برقرار کنید و بنابراین آنها نقش مهمی در ارتباطات دیجیتال مدرن دارند.
پروتکل در اصطلاح فناوری اطلاعات به معنای مجموعه قوانین و مقرراتی است که برای انتقال داده ها، ارتباطات و اطلاعات بین دستگاه های مختلف در شبکه های کامپیوتری استفاده می شود. به طور کلی پروتکل ها به دو دسته پروتکل های انتقال و پروتکل های کاربردی تقسیم می شوند.
پروتکل های حمل و نقل مانند پروتکل TCP/IP مسئول مدیریت ارتباط بین دستگاه ها در شبکه های کامپیوتری هستند. این پروتکل ها نحوه انتقال داده ها بین دستگاه ها، نحوه برقراری ارتباط و نحوه رفع خطاهای احتمالی ارتباطی را تعیین می کنند.
پروتکل های کاربردی مانند پروتکل HTTP مسئول مدیریت ارتباط بین برنامه ها و سیستم های پشتیبانی کننده هستند. این پروتکل ها نحوه انتقال داده ها بین برنامه ها، نحوه برقراری ارتباط و نحوه پردازش درخواست های کاربر توسط سرویس های مختلف را تعیین می کنند.
پروتکل مسیریابی چیست؟
پروتکل های مسیریابی به روترهای لایه 3 و سوئیچ این توانایی را می دهند تا به صورت پویا جدول مسیریابی را بین روترها در یک شبکه اینترنتی مبادله کنند، مسیرهای جدید اضافه کنند و با ارسال به روز رسانی به یکدیگر، جدول مسیریابی خود را به روز کنند. به روز رسانی و به روز رسانی. در واقع هدف از پروتکل مسیریابی، یادگیری مسیرها در شبکه سازمان، ایجاد جداول مسیریابی و تصمیم گیری در مورد مسیریابی است. از نظر انواع پروتکل های مسیریابی، برخی از رایج ترین آنها عبارتند از: RIP، IGRP، EIGRP، OSPF، BGP، ISIS و …
وظایف پروتکل های مسیریابی شامل موارد زیر است:
جدول مسیریابی خود را با سایر روترهای Internetwork مبادله کنید
دریافت و پردازش پیام های به روز رسانی از روترهای دیگر
به‌روزرسانی خودکار جدول مسیریابی بین روترها در شبکه اینترنت
محاسبه مسیرهای موجود برای رسیدن به هر مقصد، انتخاب بهترین مسیر برای هر مقصد و قرار دادن آن در جدول مسیریابی
بهترین مسیر را بین دو دستگاه در شبکه پیدا کنید
جدول مسیریابی را که حاوی اطلاعات مسیر شبکه است ایجاد و به روز کنید
ارسال بسته های داده از طریق مسیرهای مناسب و بهترین راه برای رسیدن به مقصد
شناسایی و رفع مشکلاتی که در شبکه رخ می دهد و ممکن است باعث اختلال در مسیریابی شود
ردیابی تغییرات در شبکه و به روز رسانی مداوم جدول مسیریابی
پروتکل انتخاب مسیر در روترها:
متریک:
در شبکه Internetwork دو مسیر برای رسیدن به مقصد وجود دارد. در این مورد، روترها از واحدی به نام متریک برای تعیین بهترین مسیر استفاده می کنند. از آنجایی که پروتکل های مسیریابی متفاوتی وجود دارد، هر پروتکل در واقع شکل خاص خود را دارد. متریک را محاسبه می کند.
فاصله اداری:
روترهای سیسکو از واحد دیگری برای انتخاب بهترین مسیر به مقصد از میان پروتکل های مسیریابی متعدد استفاده می کنند که فاصله اداری نامیده می شود. در این حالت برای رسیدن به مقصد، مسیرهای مختلفی در جدول مسیریابی روترها وجود دارد که توسط پروتکل های مسیریابی مختلف به دست می آید. در این شرایط روترهای سیسکو برای انتخاب بهترین مسیر بین چندین پروتکل مسیریابی از فاصله مدیریتی استفاده می کنند و در صورت استفاده از مسیر با فاصله اداری کمتر از آن استفاده می شود.
Administrative Distance یک روش انحصاری سیسکو برای رتبه بندی پروتکل ها و منابع مسیریابی است که شامل عددی بین 0 تا 255 می باشد.
فرض کنید طبق جدول زیر دو مسیر برای رسیدن به مقصد در جدول مسیریابی روتر وجود دارد، یک مسیر به صورت دستی از طریق مسیر ثابت و یک مسیر از طریق پروتکل مسیریابی RIP تعریف شده است و هر دو مسیر می توانند به مقصد مورد نظر از کدام مسیر استفاده خواهد کرد؟ از مسیر ایجاد شده توسط Static Route یا از مسیر ایجاد شده توسط پروتکل RIP؟
در اینجا بسته ها از طریق مسیر ایجاد شده توسط Static Route به مقصد ارسال می شوند، از آنجایی که فاصله اداری مسیر استاتیک برابر با 1 است و از فاصله اداری پروتکل مسیریابی RIP که برابر با 120 است، کوچکتر است، دارای بالاتری است. اولویت.
انواع پروتکل های مسیریابی:
استاتیک
پروتکل مسیریابی استاتیک یک روش ساده و دستی برای تعیین مسیریابی در شبکه های کامپیوتری است. در این روش مسیریابی به صورت دستی توسط مدیر شبکه تنظیم و پیکربندی می شود.
این بدان معناست که مدیر شبکه باید به صورت دستی مسیرهای مختلفی را برای هر دستگاه در شبکه تعیین کند. علاوه بر این، این مسیرها به صورت دستی در جدول مسیریابی روتر ثبت می شوند. پروتکل استاتیک به مدیر شبکه اجازه می دهد تا مسیریابی بین دستگاه ها را دقیقاً کنترل کند. این روش برای شبکه های کوچک و ساده که توپولوژی آنها هیچ تغییری ندارد بسیار مناسب است.
اما این روش برای شبکه های بزرگ و پیچیده با توپولوژی پویا مناسب نیست زیرا تعداد دستگاه ها و مسیرهای مختلف بسیار زیاد است و نیاز به تغییرات مکرر در جدول مسیریابی است. علاوه بر این، اگر بسته های داده از طریق مسیری غیر از مسیر ثبت شده در جدول مسیریابی ارسال شوند، این بسته ها به درستی به مقصد خود نمی رسند و ممکن است گم شوند.
به طور کلی پروتکل استاتیک برای شبکه های کوچک و ساده بدون تغییرات توپولوژی مکرر مناسب است اما برای شبکه های بزرگ و پیچیده از پروتکل های مسیریابی پویا مانند OSPF و BGP استفاده می شود.
پویا Dynamic
برخلاف پروتکل استاتیک که مسیرهای آن توسط مدیر شبکه به صورت دستی تعیین و تنظیم می شود، پروتکل های مسیریابی پویا (Dynamic Routing Protocols) به صورت خودکار و پویا مسیریابی را در شبکه های کامپیوتری تعیین می کنند. با این روش روترها با یکدیگر ارتباط برقرار می کنند و به طور خودکار اطلاعات مسیریابی را مبادله می کنند.
پروتکل های مسیریابی پویا به طور خودکار مسیریابی را بر اساس تغییرات توپولوژی شبکه به روز می کنند و بهترین مسیر را برای ارسال بسته های داده تعیین می کنند. این پروتکل ها بر اساس دو روش توزیع مسیر اصلی، یعنی بردار فاصله و وضعیت پیوند، دسته بندی می شوند. ما آنها را بیشتر بررسی خواهیم کرد.
پروتکل های مسیریابی پویا برای شبکه های بزرگ و پیچیده که توپولوژی شبکه آنها پویا است بسیار مناسب است. با استفاده از این پروتکل ها، مسیریابی به صورت خودکار توسط دستگاه های شبکه انجام می شود و در صورت تغییر در شبکه، مسیریابی به صورت خودکار به روز می شود.
علاوه بر این، این پروتکل ها برای شبکه هایی با تعداد زیاد دستگاه بسیار مناسب هستند. با این حال، در شبکه های کوچک، استفاده از پروتکل های مسیریابی پویا می تواند پرهزینه باشد و نیاز به پیکربندی اضافی دارد.
طبقه بندی پروتکل های مسیریابی:
پروتکل های مسیریابی را می توان با توجه به ویژگی هایشان به گروه های مختلفی تقسیم کرد:
هدف: از جمله پروتکل دروازه داخلی (IGP) یا پروتکل دروازه خارجی
عملیات: شامل پروتکل برداری فاصله، پروتکل وضعیت پیوند یا بردار مسیر
رفتار: شامل پروتکل کلاسی (میراثی) یا بدون کلاس
انواع پروتکل های مسیریابی بر اساس عملکرد عبارتند از:
پروتکل های Distance vector:
پروتکل‌های Distance vector ، جدول مسیریابی خود را در بازه‌های زمانی مشخص و با پهنای باند بالا برای همه همسایگانی که مستقیماً به آنها متصل هستند منتشر می‌کنند و به آرامی همگرا می‌شوند. هنگامی که مسیری در دسترس نیست، همه روترهای شبکه باید جداول مسیریابی خود را بر اساس اطلاعات جدید به روز کنند.
مشکل این پروتکل ها این است که هر روتر باید اطلاعات جدید را به همسایگان خود اطلاع دهد، بنابراین زمان زیادی طول می کشد تا همه روترها دید دقیقی از شبکه داشته باشند. این پروتکل ها از ماسک های فرعی ثابت استفاده می کنند که مقیاس پذیر نیستند.
انواع پروتکل Distance vector:
1- پروتکل (RIPv1) مسیریابی اطلاعات پروتکل نسخه 1:
این پروتکل IGP، بردار فاصله، پروتکل کلاسیک است. پروتکل های مسیریابی کلاسیک فقط از شبکه هایی پشتیبانی می کنند که به زیرشبکه ها تقسیم نشده اند. پروتکل های مسیریابی کلاسیک اطلاعات ماسک زیر شبکه را در به روز رسانی مسیریابی خود ارسال نمی کنند. به عبارت دیگر، اگر شبکه ای دارید که در دامنه مسیریابی RIPv1 قرار دارد، RIPv1 آن شبکه را به عنوان یک شبکه غیر زیر شبکه به شبکه های دیگر در دامنه مسیریابی معرفی می کند.
علاوه بر این، این پروتکل از پوشش زیر شبکه با طول متغیر یا VLSM پشتیبانی نمی کند و حداکثر مقدار متریک 15 را پشتیبانی می کند، یعنی فقط 15 تعداد پرش. اگر تعداد پرش ها بیشتر از 15 باشد، RIPv1 این شبکه را یک شبکه غیرقابل دسترس در نظر می گیرد. از طرفی این پروتکل مکانیزم احراز هویت برای ارسال پیام های به روز رسانی ندارد.
نکته: رازک چیست؟ در شبکه های کامپیوتری، هاپ بخشی از مسیر بین منبع و مقصد یک بسته اطلاعاتی است. روترها بسته های اطلاعاتی را بین شبکه های مبدا و مقصد انتقال می دهند. در واقع، هنگامی که بسته های اطلاعاتی از یک روتر به شبکه مقصد منتقل می شوند، یک عمل پرش اتفاق می افتد. تعداد پرش میانگین تعداد روترهای شبکه بین مبدا و مقصد بسته اطلاعاتی است که بسته اطلاعاتی باید از آنها عبور کند.
2- پروتکل (RIPv2) مسیریابی اطلاعات پروتکل نسخه 2:
این پروتکل IGP، بردار فاصله، پروتکل بدون کلاس است. همانطور که قبلا ذکر شد، RIPv2 یک پروتکل مسیریابی بدون کلاس است که امکان استفاده از شبکه های زیر شبکه را در فرآیند مسیریابی فراهم می کند. علاوه بر این، RIPv2 اجازه می دهد تا ماسک شبکه بین شبکه ها ارسال شود تا فرآیند مسیریابی بدون کلاس به درستی انجام شود.
این پروتکل از پوشش زیر شبکه با طول متغیر یا VLSM پشتیبانی می کند و حداکثر مقدار متریک 15 را پشتیبانی می کند، یعنی فقط 15 تعداد پرش. اگر تعداد پرش ها بیشتر از 15 باشد، RIPv2 این شبکه را یک شبکه غیرقابل دسترس در نظر می گیرد.
از طرفی این پروتکل از Triggered Update یا به نوعی می توان گفت که از آپدیت های افزایشی پشتیبانی می کند. RIPv2 دارای مکانیزم احراز هویت برای ارسال پیام‌های به‌روزرسانی است. مکانیسم احراز هویت تضمین می کند که روتر ترافیک به روز رسانی دریافتی را از منابع معتبر ارسال می کند.
برای اطلاعات بیشتر در مورد پروتکل RIP، به مقاله پروتکل اطلاعات مسیریابی (RIP) چیست مراجعه کنید؟
3- پروتکل Interior Gateway Routing (IGRP):
پروتکل IGRP یک پروتکل مسیریابی برداری فاصله است که توسط سیستم های سیسکو برای مسیریابی چندین پروتکل در شبکه های سیسکو با اندازه کوچک و متوسط استفاده می شود. علاوه بر این، شما فقط باید از این پروتکل در روترهای سیسکو استفاده کنید.
IGRP پروتکل های IP، IPX، Decnet و AppleTalk را ارسال می کند و IGRP را برای مشتریانی که از پروتکل های مختلف استفاده می کنند انعطاف پذیر می کند. پروتکل IGRP مقیاس پذیرتر از پروتکل RIP است زیرا از 100 هاپ پشتیبانی می کند، جداول مسیریابی را هر 90 ثانیه به روز می کند و از ترکیبی از پنج معیار مختلف برای انتخاب بهترین مسیر به مقصد استفاده می کند.
4- پروتکل (Enhanced Interior Gateway Routing (EIGRP):
پروتکل مسیریابی EIGRP یک پروتکل مسیریابی ترکیبی است که توسط سیستم های سیسکو برای مسیریابی چندین پروتکل در شبکه سازمانی سیسکو استفاده می شود. این پروتکل از ویژگی های پروتکل های مسیریابی بردار فاصله و وضعیت پیوند پشتیبانی می کند. EIGRP پروتکل های مشابه (IP، IPX، Decnet و Appletalk) را مسیریابی می کند و از معیارهای ترکیبی مشابه با پروتکل IGRP برای انتخاب بهترین مسیر به مقصد استفاده می کند.
علاوه بر این، در این پروتکل امکان ایجاد تعادل در ترافیک داده ها در مسیرهایی با هزینه های برابر و نابرابر وجود دارد. در پروتکل EIGRP، تجمیع آدرس های شبکه به صورت خودکار انجام می شود که البته می توان آن را به گونه ای پیکربندی کرد که تجمیع در یک محدوده خاص انجام شود. توزیع مجدد بین پروتکل های IGRP و EIGRP به صورت خودکار انجام می شود.
علاوه بر این، این پروتکل از 255 تعداد پرش و ماسک های فرعی با طول متغیر پشتیبانی می کند. برای اطلاعات بیشتر به مقاله آموزش پروتکل مسیریابی EIGRP مراجعه کنید.
پروتکل های وضعیت پیوند:
پروتکل های مسیریابی Link state، دومین نوع پروتکل های مسیریابی هستند. هدف اصلی این پروتکل ها مانند پروتکل های برداری فاصله، یافتن بهترین مسیر به مقصد با استفاده از روش های مختلف است. پروتکل‌های حالت پیوند اطلاعات مسیریابی را تنها زمانی منتشر می‌کنند که تغییراتی رخ می‌دهد، بنابراین از پهنای باند به طور موثر استفاده می‌کنند. در این حالت روترها فقط تغییرات را منتقل می کنند و نه جدول مسیریابی و در نتیجه سرعت همگرایی را افزایش می دهند.
پروتکل مسیریابی اطلاعات جدیدی را در اختیار همه همسایگان یک شبکه قرار می دهد و سعی می کند شبکه را با اطلاعات مسیریابی جدید ادغام کند. این پروتکل ها از ماسک های زیر شبکه با طول های مختلف استفاده می کنند که هم مقیاس پذیر هستند و هم عملکرد مسیریابی بهتری دارند.
آنها همچنین به CPU و حافظه بیشتری نسبت به پروتکل های مسیریابی برداری فاصله نیاز دارند و پیکربندی آنها دشوارتر است. پروتکل های حالت پیوند معمولاً در شبکه های بزرگ و متوسط استفاده می شوند.
انواع پروتکل وضعیت پیوند:
1- پروتکل Open Shortest Path First (OSPF):
پروتکل OSPF یک پروتکل مسیریابی حالت پیوند است که به عنوان استانداردی برای مسیریابی IP در شبکه های بزرگ چند فروشنده استفاده می شود. پروتکل حالت پیوند یک اعلان به همه همسایگان متصل در یک منطقه ارسال می کند تا اطلاعات مسیریابی را منتقل کند. در هنگام راه‌اندازی، هر روتر دارای OSPF بسته‌های hello را به همه روترهای OSPF متصل می‌فرستد. بسته های Hello حاوی اطلاعاتی مانند تایمر روتر، شناسه روتر و ماسک زیر شبکه هستند. وقتی روترها روی اطلاعات به توافق برسند، به همسایگان OSPF تبدیل می شوند.
روترهای همسایه با تغییر پایگاه داده وضعیت پیوند، مجاورت ها را ایجاد می کنند. روترها در اتصالات نقطه به نقطه و نقطه به چند نقطه به طور خودکار محله ها را ایجاد می کنند. روترهای پیکربندی شده با رابط های OSPF مانند Broadcast و NBMA از یک روتر خاص برای ایجاد مجاورت استفاده می کنند.
برای اطلاعات بیشتر به مقاله OSPF چیست؟
2- پروتکل یکپارچه IS-IS:
پروتکل مسیریابی یکپارچه IS-IS یک پروتکل مسیریابی حالت پیوند است. بنابراین، قوانین حاکم بر آن مشابه قوانین پیوند حالت است. یعنی هر روتر اطلاعات لینک ها و روترهای متصل به خود را در شبکه ارسال می کند، بنابراین اطلاعات توپولوژی شبکه در هر روتر وجود دارد.
این پروتکل مشابه پروتکل OSPF است که توسط سازمان های بزرگ و مشتریان ISP استفاده می شود. یک سیستم میانی یک روتر و IS-IS یک پروتکل مسیریابی است که بسته ها را بین سیستم های میانی ارسال می کند. IS-IS کوتاه ترین مسیر را با استفاده از پایگاه داده وضعیت اتصال و پیاده سازی الگوریتم SPF Dijkstra انتخاب می کند. روترهای همسایه در پیوندهای نقطه به نقطه و نقطه به چند نقطه با ارسال بسته های سلام و تبادل پایگاه داده وضعیت پیوند، نزدیکی را ایجاد می کنند.
روترهای IS-IS در شبکه های پخش و NBMA روتر خاصی را انتخاب می کنند که مجاورت را با همه روترهای همسایه در آن شبکه ایجاد می کند. این روتر خاص و سایر روترها مجاورت را با همه روترهای همسایه از طریق چند پخشی در شبکه برقرار می کنند. IS-IS از یک ساختار سلسله مراتبی با روترهای سطح 1 و 2 استفاده می کند.
روترهای لایه 1 مشابه روترهای OSPF هستند که هیچ ارتباط مستقیمی در خارج از منطقه خود ندارند. روترهای لایه 2 شامل مناطق اصلی هستند که با مناطق دیگر ارتباط برقرار می کنند. هر روتر IS-IS یک آدرس خاص برای مسیریابی دامنه دارد. علاوه بر این، IS-IS فرآیند مسیریابی را به جای شبکه به یک رابط نگاشت می کند.
نکته: پروتکل های مسیریابی از نظر ظاهری یک هدف را دنبال می کنند، یعنی ایجاد و به روز رسانی جدول مسیریابی روی روترهای شبکه و انتخاب بهترین مسیر، اما در واقع مکانیسم عمل آنها و شرایط انتخاب بهترین مسیر در هر یک از مسیرها. پروتکل ها یکسان هستند متفاوت است
تفاوت بین پروتکل های مسیریابی Classful و Classless:
– پروتکل مسیریابی کلاسیک:
هنگام تبلیغات شبکه‌ها، پروتکل‌های طبقه‌بندی به همراه آدرس شبکه بخش ماسک زیر شبکه شبکه به روترهای دیگر ارسال نمی‌شوند. این پروتکل‌ها نمی‌توانند توابع VLSM را در شبکه‌هایی که از این پروتکل استفاده می‌کنند پشتیبانی کنند، زیرا با آدرس شبکه بخش “Subnet Mask” هر شبکه ترکیب شده است. شما نمی توانید از ماسک های فرعی متغیر استفاده کنید.
– پروتکل مسیریابی Classful با Classless:
:
پروتکل‌های بدون کلاس هنگام تبلیغات شبکه‌ها به همراه آدرس شبکه قسمت ماسک زیر شبکه شبکه به مسیریاب‌های دیگر ارسال می‌شوند و این پروتکل‌ها می‌توانند از VLSM پشتیبانی کنند.
نکته: VLSM مخفف Variable Length Subnet Masking است و یکی از روش ها و تکنیک های تقسیم IP به مناطق کوچکتر با زیرشبکه های متغیر است. با کمترین میزان اتلاف IP، می توانید یک منطقه بزرگ را به مناطق کوچکتر تقسیم کنید تا از شبکه خود بهتر استفاده کنید. پروتکل های مشترکی که تحت پروتکل های Classful قرار می گیرند، به عنوان مثال. برخی از پروتکل ها مانند RIP 1 و IGRP از VLSM پشتیبانی نمی کنند.
بنابراین برای استفاده از VLSM باید از پروتکل های بدون کلاس مانند BGP، EIGRP، IS-IS، OSPF، RIP 2 استفاده کنیم.
مشخصات پروتکل مسیریابی:
– سرعت همگرایی:
سرعت همگرایی تعیین می کند که روترها در توپولوژی شبکه به سرعت اطلاعات مسیریابی را مبادله کنند و به دانش جامد دست یابند. هر چه سرعت همگرایی بیشتر باشد، پروتکل ارجح تر است. حلقه های مسیریابی زمانی رخ می دهند که جداول مسیریابی ناسازگار به دلیل همگرایی کند در یک شبکه متغیر به روز نمی شوند.
– مقیاس پذیری:
مقیاس پذیری اندازه یک شبکه را بر اساس پروتکل مسیریابی استفاده شده تعیین می کند. هرچه شبکه بزرگتر باشد، پروتکل مسیریابی باید مقیاس پذیرتر باشد.
– کلاسیک یا بدون کلاس (با استفاده از VLSM): پروتکل های مسیریابی کلاسیک شامل ماسک زیر شبکه نیستند و نمی توانند ماسک زیر شبکه متغیر (VLSM) را پشتیبانی کنند. پروتکل های مسیریابی بدون کلاس شامل ماسک های زیر شبکه در به روز رسانی ها هستند. پروتکل های مسیریابی بدون کلاس از VLSM و خلاصه مسیر بهتر پشتیبانی می کنند.
استفاده از منابع: استفاده از منابع شامل الزامات یک پروتکل مسیریابی مانند فضای حافظه (RAM)، استفاده از CPU و استفاده از پهنای باند پیوند است. منابع بیشتر به سخت افزار قدرتمندتری برای پشتیبانی از عملیات پروتکل مسیریابی علاوه بر فرآیندهای ارسال بسته نیاز دارند.
– پیاده سازی و نگهداری:
پیاده سازی و نگهداری سطح دانشی را که یک مدیر شبکه برای پیاده سازی و نگهداری یک شبکه بر اساس یک پروتکل مسیریابی تعیین شده نیاز دارد، توصیف می کند.
تفاوت بین پروتکل های مسیریابی و پروتکل های مسیریابی چیست؟
– پروتکل مسیریابی:
Routed Protocol پروتکلی است که می تواند داده ها را از یک شبکه به شبکه دیگر ارسال کند. این پروتکل ها ترافیک کاربر از جمله ایمیل، انتقال فایل، وب و سایر ترافیک های مشابه را حمل می کنند. شما از یک ساختار آدرس دهی یا یک سیستم آدرس دهی مانند: ب. یک آدرس IP که می تواند یک شبکه یا یک میزبان (رایانه، سرور، چاپگر) را در یک شبکه شناسایی کند.
به عبارت دیگر این پروتکل از دو بخش آدرس شبکه و آدرس میزبان تشکیل شده است که آدرس شبکه نشان دهنده مکان شبکه و آدرس میزبان نشان دهنده مکان میزبان در این شبکه است. با توجه به اینکه بیش از 90 درصد سیستم عامل ها و هاست ها در سراسر جهان از آدرس های IP به عنوان سیستم آدرس دهی استفاده می کنند، آدرس IP به عنوان مهم ترین و بزرگترین پروتکل روت شده در جهان و در شبکه بزرگ اینترنت مورد استفاده قرار می گیرد. بنابراین IP یک پروتکل مسیریابی است.
– پروتکل مسیریابی:
پروتکل های مسیریابی پروتکل هایی هستند که به صورت پویا مسیرهای شبکه موجود را برای برقراری ارتباط و اتصال شبکه ها پیدا می کنند. آنها مسئول مسیریابی و نشان دادن مسیر صحیح به مقصد هستند. پروتکل های مسیریابی که در روترهای مختلف در شبکه های مختلف قرار دارند، اطلاعات و به روز رسانی های خود را با یکدیگر به اشتراک می گذارند تا بتوانند بهترین راه را برای دستیابی به اهداف شبکه پروتکل های روت شده پیدا کنند.
پروتکل های مسیریابی این قابلیت را دارند که شبکه جدید را هنگامی که به فابریک اضافه می شود شناسایی کرده و مسیرهای منتهی به آن شبکه را برای سایر روترهای شبکه ارسال کنند. به طور معمول، پروتکل های مسیریابی را در مسیریاب های سخت افزاری، سوئیچ های شبکه لایه 3، فایروال ها و سرورهای سخت افزاری و سیستم عامل های سرور مشاهده می کنید. با این حال، آنها در رایانه ها یا چاپگرهای معمولی وجود ندارند.
